Վերնիսաժում երկու նիկոլական կային։ Անհնարին էր նրանց հետ նիկոլի հասցեին արտահայտվել։ Փոր կթափեին։ Թվում էր, թե անբուժելի հիվանդ են։

Իմ մանկական աշխարհի խճանկարը Թումանյանի գույնզգույն կերպարներից էր կազմված։ Մաման «Անուշն» անգիր գիտեր, «Թմկաբերդի առումն» էլ, «Լոռեցի Սաքոն» էլ, «Փարվանան» էլ...

Մեր կարծիքով ժամանակակից հայ հասարակությունը այնքան էլ հստակ չի հասկանում «լյուստրացիա» տերմինի իմաստը, այն կապելով հիմնականում քաղծառայողների իրավունքների սահմանափակման պատժիչ և ոչ միշտ արդար մեխանիզմի հետ, սակայն դա այդպես չէ։

Թուրքիայում Էնվերի Ջեմալի Թալեաթի նկարնեով են փողոց դուրս գալիս:

Շատ էի մտածում, թե այսօր պահքային գրառումս ո՞նց սկսեմ, չէ՞ որ այսօր Տնտեսի օրն է։ Այդ առակը գրառմանս ներքևի մասում կտեսնեք, կկարդաք, դրա խրատի մասին կմտորեք։

ԱՄՆ- ի նախագահ Դոնալդ Թրամփի՝ հակամարտությունը դադարեցնելու նախաձեռնությունը և ռուս- ամերիկյան հայտնի պայմանավորվածությունը տապալելու նպատակով, Ուկրաինայի նախագահի պաշտոնը զբաղեցնող Վլադիմիր Զելենսկին և Կիևի վարչակարգը շարունակել են ՌԴ- ին ուղղված սադրանքների շարքը, այդ թվում՝ հարվածները նրա էներգետիկ ենթակառուցվածքի օբյեկտներին:

Հայտնի բան է, որ որևէ շատ թե քիչ հաջողակ պետական տեսակի միավորում իր գոյության և երբեմն էլ բարգավաճման համար հենվում է իր գումարային հզորության վրա, որն ունի հետևյալ երեք հիմնական բաղադրիչները՝ 1․ Ուժ, 2․ Խելք ու 3․ Ուրիշների հետ ունեցած օգտակար կապեր։

Հանապազօր կյանքից հոգնած, ձանձրացած, ուժահատ ու դժկամ՝ ո՞ր մեկս գոնե մեկ անգամ չենք երազել ընկնել մի անմարդաբնակ կղզի և ապրել այնտեղ խելացնոր աշխարհից կտրված, իբրև նոր օրերի Ռոբինզոն: Օվկիանոսի ջրերը կսրբեին բոլոր կապող թելերը, ձայները, հետքերը, և կլիներ միայն կղզին, որտեղ չկան պայմանականություններ, չկան խաղարկվելիք դերեր, ներկրվող տագնապներ, արտանետվող խռովքներ: Մեր կղզին մեզ կտար երանության գերագույն դրսևորումը՝ մարմնի և հույզերի սանձարձակ ինքնավարությունը:

44-օրյա պատերազմի ժամանակ անընդհատ խաբում էին, գոչելով՝ «Հաղթում ենք»։ Հիմա նույն մարդիկ խաղաղության պայմանագրով, խաղաղության խաչմերուկով, տարածաշրջանում խաղաղության դարաշրջանի բացումով են խաբում հանրությանը։

Եվ դա հաստատվեց: Եթե թուրքիան անընդհատ չմիջամտեր Ադրբեջանի արտաքին քաղաքականությանը Ղարաբաղի հարցում, չէին լինի ո'չ ղարաբաղյան հակամարտությունը, ո'չ պատերազմը, ո'չ էլ դիվանագիտական այս խարդավանքները. նախ՝Ադրբեջանը չէր սկսի ռազմական գործողություններ, որովհետև անցյալ դարի 90-ականներին տնտեսապես, քաղաքականապես և ռազմականապես՝ ռազմական փորձագետներ չունենալով, պատրաստ չէր պատերազմի: